سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی
پس از سنتور، نوبت به تار رسید
تار ایران یتیم شد
در میان هیاهو و شادی های پس از انتخابات، متاسفانه خبر درگذشت استاد جلیل شهناز در سن 92 سالگی دل جامعه هنری ایران و هنر دوستان و عاشقان نوای سحر انگیز آن خداوندگار تار را خون کرد.
استادی این چنین گویی قرار نیست هرگز از میان ما برود، کسی بودنش، هرچند ساکت و خاموش
دلگرمی هنردوستان و پشت گرمی نوازندگان است.
آن روز که خبر وخامت حال استاد شهناز را شنیدم، چندین بار از طریق برخی از آشنایان تلاش کردم
موقعیتی فراهم شود تا بتوانم به عیادت و دستبوسی ایشان مفتخر شوم.
ولی خانواده استاد شهناز ترجیح میدادند که ایشان تا جای ممکن در آرامش باشد.
افسوس
افسوس که باید شاهد درگذشت چنین گنجینه هایی باشیم.
هرچند من عقیده دارم بزرگانی چون استاد شهناز، استاد پایور و استاد مشکاتیان هرگز نمرده اند
و تا زمانی که بشر قادر به شنیدن موسیقی باشد، اینها زنده اند
همانطور که استاد بنان هنوز در بین ما ست.
روحت شاد استاد شهناز
این آب و خاک تا ابد پاسدار نغمه های توست و این مردم تا ابد مدیون زحماتت
روحت شاد
من متاسفانه درگیر یک سری مسائل هستم و فعلا واقعا فرصت ندارم مطلب جدیدی بنویسم
ولی قول میدم اگه وقت خالی داشتم حتما برای وبلاگ بذارم