آواز ایرانی

عده ای از دوستان در نظرات فرموده بودند که چرا در مورد مراسم تجلیل از استاد حسین خواجه امیری

مطلب نمی نویسم. بفرمایید این هم مطلب  (لطفا با اعصابی خرد بخوانید)

حدود ده روز پیش خبر های مراسم تجلیل از ایرج با تبلیغات فراوان در رسانه ها پیچید

همه با به به و چه چه از این مراسم شیک و تر و تمیز سخن می گفتند.ولی من سکوت کردم.

نمیخواهم منفی گرایی کنم، به هر حال مراسم تجلیل از بزرگان موسیقی ایران در هر شرایطی خوب است

ولی خب که چه؟

لبخند بر لب داشته باشیم و تجلیل کنیم از چهره ای که رنج روزگار در آن کاملا مشهود است

من خوش ندارم این گونه از ایرج تجلیل شود

نوش داروی بعد از مرگ سهراب؟ میخواهیم که شود؟

صدایی آنچنان شیوا و طناز که هر ایرانی را با هر سلیقه موسیقایی به شوق می آورد را خفه کردند

تا از یادها زدوده شود.آن گونه که اکنون نسل جوان صدایش را فقط با لبخوانی فردین در فیلمهای دهه 50

بخاطر دارند و حتی هنوز عده ای فکر میکنند که این صدای خود فردین است.عجب صدایی دارد فردین!!!

صدایش را در اوج قدرت و توان خفه میکنند و مجبورش میکنند به گوشه گیری و خانه نشینی

حالا بعد از گذشت سی و چند سال در کهن سالی که رمقی برایش نمانده از اون تجلیل میکنند

خدا میداند در آن روز چه در دل این نازنین مرد می گذشته است و اگر امکان سخن داشت چه ها میگفت.

باز گلی به جمال شجریان که برایش سنگ تمام گذاشت.ولی این مرا راضی نخواهد کرد.

نه.

خوش ندارم اینگونه از او تجلیل شود

تجلیل دردناک

همین و بس