دلیل ماندگاری
واقعا چرا ترانه ها و تصنیف های قدیمی اینقدر با صفا و دلنشین هستند؟
دلیل ماندگاری طراوت این آثار چیه؟
چرا اکثر کارهای امروزی به قول شهرام ناظری تاریخ مصرف دارند؟
خدای نکرده نمیخوام موسیقی غنی ایرانی رو با سبک های تازه به ایران رسیده ی رپ
و دیگر سبک های زیرزمینی مقایسه کنم ولی میخوام بهش فکر کنید
۳ یا ۴ سال پیش محسن چاوشی خیلی گل کرد و هر جایی میرفتی یا بحث اون بود
یا صداشو میشنیدی یا یکی داشت با صدایی شبیه اون آهنگهاش رو زمزمه میکرد
الان؟؟ تموم شد.دیگه کمتر کسی محسن چاوشی گوش میده
اونای دیگه که بهتر اصلا حرفش رو هم نزنیم . . .
در سبک رپ هیچ کس و گروه زد بازی غوغایی به پا کرده بودند
اونا هم خیلی زود فراموش شدن
الان یه کسی اومده با نام ساسی مانکن و جای قبلی ها رو گرفته
ولی بهتون قول میدم یک سال بعد هیچ کس همچین اسمی رو یادش نمیاد
ولی چرا هر وقت الهه ناز رو گوش میدیم از خود بیخود میشیم؟
چرا سرگشته یا همون تو ای پری کجایی هنوز هم بعد سال های سال برای همه خوشایند و دلنشینه؟
حتی اگه یکی از دوستانتون با صدایی ضعیف اونو زمزمه کنه
چرا بنان همیشه زنده و جاویدانه ولی بعضی از به ظاهر هنرمندان امروزی در عین حیات جسمی
به مرگ هنری رسیده اند؟
از استاد شجریان پرسیدند به نظر شما سبک های جدید و موسیقی های زیرزمینی میتوانند
جای موسیقی اصیل ایرانی را بگیرند و نقش آن را کمرنگ کنند؟
استاد شجریان در جواب گفتند: این سبک ها همچون خزه و جلبک کنار جویبار هستند
ریشه ندارند،زود میرویند وسبز میشوند و به سرعت خشک و نابود میشوند
ولی موسیقی اصیل ما همچون درختی تنومند است که ریشه های آن در اعماق وجود ایرانیان خانه کرده
و از قرن ها پیش بوده و تا همیشه خواهد ماند