غلام قمر غزلی از مولانا
سلام
این بار میخوام از مولانا بنویسم
خیلی ها مولانا رو بخاطر رباعیاتش دوست دارند
ولی غزلیات مولوی نیز از زیبایی های خاصی برخورداره
غزل غلام قمر یکی از اونهاست
در این غزل مولانا چیزهای عجیبی میگه
و مشخصه که یه اتفاق خاصی براش افتاده که این غزل رو سروده
من اطمینان دارم که چیزی که در این غزل میگه دقیقا براش اتفاق افتاده
من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو
پیش من جز سخن شهد و شکر هیچ مگو
سخن رنج مگو جز سخن گنج مگو
ور از این بی‌خبری رنج مبر هیچ مگو
دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت آمدم نعره مزن جامه مدر هیچ مگو
گفتم ای عشق من از چیز دگر می‌ترسم
گفت آن چیز دگر نیست دگر هیچ مگو
من به گوش تو سخن‌های نهان خواهم گفت
سر بجنبان که بلی جز که به سر هیچ مگو
قمری جان صفتی در ره دل پیدا شد
در ره دل چه لطیف است سفر هیچ مگو
گفتم ای دل چه مه‌ست این دل اشارت می‌کرد
که نه اندازه توست این بگذر هیچ مگو
گفتم این روی فرشته‌ست عجب یا بشر است
گفت این غیر فرشته‌ست و بشر هیچ مگو
گفتم این چیست بگو زیر و زبر خواهم شد
گفت می‌باش چنین زیر و زبر هیچ مگو
ای نشسته تو در این خانه پرنقش و خیال
خیز از این خانه برو رخت ببر هیچ مگو
گفتم ای دل پدری کن نه که این وصف خداست
گفت این هست ولی جان پدر هیچ مگو
من اطمینان دارم که مولانا اون شبی که ازش حرف میزنه هاتف رو دیده
چیزی بوده جمال خدا رو بهش نشون داده و اون این شعر رو سروده
با توجه به خصوصیات مولانا و شیوه زندگی او، این عین واقعیته
تا اونجایی که به وبلاگ من مربوط میشه قرار بود توی این وبلاگ از آواز و موسیقی سنتی بنویسم
ولی بعضی وقتها میشه از بعضی قوانین سرپیچی کرد
این غزل زیبا رو داریوش اقبالی با زیبایی هرچه تمام خونده
(البته دیگران هم خوندن ولی به نظرم داریوش زیبا تر خونده)
و من دلم نیومد اونو اینجا نذارم
ویدئو کلیپی از این ترانه دارم که امیدوارم خوشتون بیاد